برخوردی از نوع تعصب

برخی از نویسندگان در دفاع از بهائیت، اینگونه ادعا می کنند که «متأسفانه در جامعه ایران از زمان پیدایش جنبش بابیه و بعداً بهائیه تا به امروز یک بحث علمی و منطقی در شناخت تفکرات این جنبش نشده است.» و به این ترتیب چنین وانمود می‌سازند که آنچه درباره این مسلک در ایران بیان شده و واکنش‌هایی که در قبال آن صورت گرفته، صرفاً از سر تعصبات کور و بی‌پایه و فاقد هرگونه مبنای علمی و منطقی و استدلالی بوده است. خوشبختانه اثبات نادرستی این گونه ادعاها در عصر و زمانه ما به سادگی امکان‌پذیر است؛ چرا که فهرست کتب متعدد که درباره این مسلک به نگارش درآمده، به علاوه انبوهی از مقالات تحقیقی پیرامون آن، با یک جستجوی ساده در اینترنت خود دلیلی بر رد این ادعا است .
در ضمن همان‌گونه که می‌دانیم پس از طرح ادعای سیدعلی‌محمد شیرازی در سال 1260 ق. مبنی بر بابیت امام زمان و سپس اوج‌گیری این ادعاها به سوی امامت و نبوت و در نهایت الوهیت، علمای شیعه در دو مرحله در اصفهان و تبریز به بحث و اقامه دلیل با وی پرداختند تا به ریشه مدعای وی واقف شوند و پس از آن که در این محاجات به واهی بودن سخنان این طلبه جوان پی بردند تمام سعی خود را مبذول داشتند تا وی را به خطاها و اشتباهات و اوهامش واقف سازند. خوشبختانه شرح این مذاکرات و مباحثات از سوی منابع بهایی و غیربهایی نقل گردیده است و با نگاهی بیطرفانه و محققانه به آنها می‌توان به واقعیت پی برد. با وجود این جریان در تاریخ ایران چگونه می توان مدعی شد که از اول به وجود آمدن بابیه و بهائیه ایرانیان و علمای شیعه با این مسئله متعصبانه و از روی سلایق شخصی مقابله و مخالفت کرده اند .