خدایی، با دمای نقطه جوش (2)

سید باب و بها فرق چندانی در انتخاب راه و روش نداشتند: هر دو ابتدا امام بودند، بعد پیامبر و بعد هم خدا! میرزا بها پس از ادعای مهدویت، متوجه شد که اعتقاد به امام زمان مانع پیشرفت و انس می‌شود؛ به همین سبب به کلی به انکار و نفی این عقیده پرداخت و اعتقاد به بودن امام دوازدهم را از مجعولات شیعه دانست و ناحیه مقدسه، سرداب مقدس منزل امام و تمام این مسائل را موهوم خواند.(1) غافل از این‌که این تعارض‌ها ریشة ادعای خودش را نابود خواهد کرد. بی‌گمان ادعای نسخ دین مقدماتی می‌طلبد؛ اما کسی که روزی امام بوده فردا نمی‌تواند پیامبر باشد و کسی که روزی بنده بوده، روز دیگر نمی‌تواند که خدا باشد؛ چون این‌ها اموری متضاد و متعارضند. باب و بها با اعتراف به معلولیت خودشان، خود را علت‌‌العلل معرفی می‌کنند؛ در حالی‌که علت‌العلل از هرگونه وجه معلولیت و فقدان و نیاز مبرّاست.

بها در استدلال بر مبشّریت خود، دلیلی سست اقامه می‌کند و روایات متواتر دربارة علایم و شخصیت مهدی موعود را زیر پا می‌گذارد: حزب شیعه می‌گویند طبق روایات متواتر هر کس قائل شود که موعود متولد شد، کافر است؛ اما نقطه اولی(باب) در فارس از صلب شخص معلوم متولد شد و دعوی قائمی کرد.(2)
جناب بها نمی‌داند که برای رد دلیل قطعی چون تواتر، باید دلایل محکمی بیاورد و نقطه ضعفی در متواتر بیابد و الا روزانه هزاران طفل به دنیا می‌آیند؛ پس شاید هر کدام امام زمان بوده و روایت متواتر را باطل کند! ثانیا ما اصل ادعای ایشان را بر قائمیت باب و بها قبول نداریم و باید اصل ادعا را ثابت کنند؛ در حالی که تولد باب و قائمیت او را فرض و واجب‌القبول گرفته و روایات را رد می‌کند. ثالثا اگر روایات همه بی‌اساس باشند، این‌ها طبق کدام دلیل، وجود قائم را استنباط کرده‌اند؟! رابعا اگر هنوز امام زمان متولد نشده است یا در این زمان متولد می‌شود، چگونه جناب بها نام ایشان را در سلسله ائمه و از صلب امام قبل ذکر کرده‌اند؟! از همه مهم‌تر این‌که دعوی قائمیت، ادعای حزب شیعه نیست بلکه برگرفته از روایات معصومین(ع) است.
ما نفهمیدیم باب و بها چگونه هم موعود هستند و هم قبل از این ادعا باب و نیز بنده و منتظر بوده‌اند! این‌گونه تعارض‌ها، اساس ادعای مهدویت را باطل خواهد کرد. بنابر این مناسب بود قبل از دعوی اناالمهدی و بعد از مدتی «اناالحق»، نگاهی به روایات قطعی و تفکر شیعی مهدویت می‌انداختند!
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پی نوشت ها :
(1). . دکتر ح.م.ت، محاکمه و بررسی باب و بها، ص 117.
(2). همان، ص 77 تا 80